انتشار : ۱۲ اردیبهشت , ۱۴۰۰
داریک، نام نخستین پول رسمی ایران بود که در سال ٥١٤ قبل از میلاد به دستور داریوش اول هخامنشی ضرب شد. اولین سکه متحدالشکل دنیا که دارای وزن و عیار یکسان بود. در ادامه با شیدرخ تراول همراه باشید تا داریک را بیشتر بشناسید.
داریوش اول هخامنشی که سومین شاه از این امپراطوری قدرتمند بود اقدامات زیادی را در جهت گسترش قلمرو و همچنین پیشرفت کشور انجام داد که از مهم ترین آنها می توان به ضرب سکه اشاره کرد. سکه ای با وزن، شکل و عیار مشخص که واحد پولی ایران عصر هخامنشی را رسمیت بخشید. تا آن دوره از دنیای آن روز، فقط سکه هایی از جنس مس، مفرغ و نقره رایج بودند اما داریوش هخامنشی برای اولین بار در جهان دستور ساخت سکه طلا را داد. پس از آن در کشورهای دیگر دنیا هم سکه طلا ضرب شد که از آنها می توان به رم اشاره کرد (٢٢٥ ق.م)
رزرو هتل و بلیط با شیدرخ تراول
در واقع هدف داریوش از ضرب سکه داریک، یکپارچه سازی اقتصادی جهانی بود که با مدیریت خودش صورت بگیرد. داریک فقط یک پول ایرانی نبود بلکه ارزی جهانی و کمیاب بود و همین کمیاب بودن به ارزشش می افزود. می توان گفت امروزه سیاست های ارزی مانند دلار و یورو و... از این روش هوشمندانه داریوش بهره برده اند و این بار دیگر برگ زرینی است که در تاریخ افتخارات ایرانیان به ثبت رسیده است. طبق اسناد داریوش با سیستم مالیاتی منظمی که ترتیب داده بود، با تفکری هوشمندانه، مالیات دریافتی را بیشتر از طریق همین پول دریافت می کرد. فراموش نکنیم ما از دوره ای صحبت می کنیم که چیزی در حدود ٢٦ قرن از آن گذشته است. این در حالی است که امروزه با مدرنیته بودن و آموزش های جدید و آکادمیک، هنوز مشکلات ارزی در بیشتر کشورها برطرف نشده است.
در دوران پیدایش فلزات، زندگی بشر نیز به تدریج تکامل یافت چراکه از فلزات مختلف مانند مس، برنز، طلا و نقره برای رفع نیازهای زندگی خود استفاده نمود. یکی از کاربردهای فلزات ایجاد حلقه، استوانه، چهارگوش و سکه بود که وسیله شد برای داد و ستد روزانه. از آنجایی که در دوره هخامنشی، علاوه بر افزایش تولیدات طلا در داخل کشور، واردات طلا نیز افزایش یافت، در این دوره بود که سکه طلا برای اولین بار در جهان ضرب شد. بی گمان سکه های دوران هخامنشی ارزشمندترین وجه رایج آن دوران بوده است. کشف سکه های داریک در یونان آن زمان، گواهی بر اعتبار بی چون و چرای این سکه در داد و ستد بازرگانان دوره هخامنشی داشت.
جنس سکه داریک در عصر هخامنشی از زر(طلا) است با وزن ٣٧.٨ گرم و قطر ١٤ میلی متر. طرح روی سکه به شکل جنگاوری است در حال نگاهداشتن کمان به دست، و یا زانو بر زمین نهاده در حال کشیدن کمان. پشت سکه بدون طرح و ساده است. بررسی ها نشان می دهد که در آن دوره، پشت سکه ها طرح خاصی نداشته اند.
سکه های دوره هخامنشی مانند سکه های امروزی تاریخ ضرب نداشته اند و تنها از روی نوع نقش کماندار که روی سکه ضرب می شد، سکه های دوره های هر پادشاه را تعیین کرده اند. اغلب سکه های هخامنشی فقط از یک سو دارای طرح هستند و قسمت پشت آنها دارای فرورفتگی چهارگوش شکل و ناهمواری های نابسامان است.
باستان شناسان معتقدند که نام "دریک" با تلفظ یونانی آن، دریکوس، از نام داریوش گرفته شده است. از طرفی برخی دیگر معتقدند که کلمه "دریک" در زبان پارسی باستان، به معنی "زرین" بوده است چراکه آن زمان به سکه های ساخته شده از طلا، دریک می گفتند. اما آنچه مسلم است این است که ضرب سکه زر از امتیازهای ویژه شاه بوده است تا جایی که حتی فرماندهان محلی این حق را نداشتند که بدون اجازه داریوش، نان خود را بر هیچ یک از سکه ها بزنند چراکه ضرب سکه طلا در انحصار مرکز بود. آنها فقط اجازه داشتند سکه نقره بزنند آن هم با اجازه داریوش. آن زمان، ارزش هر "دریک" به اندازه بیست سکه "نقره" یا "سیگلوی" بوده است.
سوالات و نظرات خود را درباره این مطلب با ما به اشتراک بگذارید.
عضویت در خبرنامه شیدرخ
